Inang Berta
Ang salitang Paalam, ang pinaka malungkot at kinakatakutang salita ng tao, isang salita na ayaw nating marinig o maranasan, dahil alam nating ito na ang wakas, ito na ang katapusan ng isang masayang araw o masayang parte ng buhay mo. Kung masakit na ang salitang "paalam" paano pa kaya kung duktungan mo pa ito ng salitang "huli", parang dinoble mo pa kalungkutang iyong dinaranas, dahil alam mo na hindi mo na siya makikita bukas, makalawa, kinabukasan o kahit kailanman.
Bawat tao ay may misyon sa mundo, bawat nilalang ay may nakatakda, lahat tayo ay may tatak sa mundo, sa maikling salita may katungkulang dapat gampanan, parang isang laro lang na dapat kang manalo para makausad sa susunod na level. Pero sa mundo naten mahirap makatapos ng isang level dahil minsan na stuck ka sa isang sitwasyon dahil minsan sobrang ganda ng pangyayari at ayaw mo ng umusad pa at ayaw mong lumisan pa dahil alam mong di na ito ulit mauulit, lalo na pag wala ka na.
Bumalik ako noong unang panahon, isang dalaga ang aking nakita, masaya, maganda at wari'y pamilyar ang kanyang mukha, naka Baro't saya at bihis maharlika. Lumapit ako sa kanya, para makita ang features ng kanyang mukha para mas lalo ko siyang makita at makilala, walang duda, siya ang aking Lola, ang great-grandmother ko. Nandun lang ako at gusto ko panuorin ang kanyang nakaraan, ang buhay na kanyang dinanas, paano niya nakilala ang kanyang kabiyak at kung paano nagsimula ang buhay namin dito sa mundo ng dahil sa kanya.
Alam ko sa aking nakita, naging masaya siya dahil nakita ko, tuwang-tuwa siya dahil naging masaya siya kasama ang kanyang asawa, at mas sumaya pa noong nagkaroon pa siya ng anim na anak. Pinalaki niya ito ng tama, maaring gusto niya ng malaking pamilya, dahil pagmalaki ang pamilya mo, mas masaya, mas maraming nagmamahal sayo, mas maraming gagabay sayo, mas maraming magaalaga at maaalala sayo, at alam mong di ka magiisa sa panahon ng hirap at pagluluksa.
Pero hindi lang siya huwarang ina, siya rin ay matapang, dahil nalagpasan niya ang panahon ng gera, kung saan tayong sinakop ng mga banyaga. Isa sa siyang babaeng dapat hangaan dahil nakita ko ang lahat ng ito sa kanyang mata, nadapat siyang mabuhay dahil di pa tapos ang misyon niya sa buhay. Dahil alam ko gusto pa niyang mas malaki ang kanyang pamilya, mas masaya at mas marami pa.
Nakita ko ang lahat, lumaki na ang kanyang anim na anak, ang iba'y nagasawa, ang iba'y nanatiling mag-isa, pero di mahalaga yun dahil masaya naman sila. Lalo na ng magkaanak pa ang kanyang pangatlong anak, pito pa, mas dumami pa, magulo man pero masaya. Patuloy kong sinubaybayan ang buhay niya, hanggang sa naglaon, tumatanda na siya pero sa huli nakangiti pa rin siya.
Nakita ko siyang malungkot ng mawala ang kanyang kabiyak, pero panandalian lang yun, dahil nga maraming nagmamahal sa kanya, maraming nandyan para saluhin ang pagdurusa niya. Patuloy ang buhay niya kahit wala na siyang kabiyak, nandyan naman ang sandamakmak niyang anak, apo at apo sa tuhod para pasayahin siya.
Umabot siya ng ilang taon, tumanda ng masaya, at hanggang sa iwan na niya kami para magpaalam, namiss na daw niya ang kanyang asawa, masyado na daw matagal ang pamamalagi niya dito, tapos na daw ang kanyang misyon dito sa mundo, alam naman niya naging masaya ang kanyang mga anak, apo at apo sa tuhod.
Sa huli, tsaka ko pa lang nalaman ang kanyang misyon dito sa mundo, ang maisilang kaming lahat, ang kanyang pamilyang ginawa, ayaw niyang solohin ang kasiyahan, gusto niya rin naming maranasan ang maging masaya, dahil alam niya na kung mas marami, mas masaya. At ngayon alam kong masaya ako dahil marami akong pedeng takbuhan, marami ako pede pagsabihan at itong marami na ito ang pamilya ko, ang pamilyang binuo ng Lola ko.
Siya si Norberta Flores, 98 years old, Great-Grand mother ko. Wala sana kami, kung wala siya. Siya ang eba ng pamilya namin. Kung baga, siya ang puno, kami ang prutas, naging malago kami dahil inalagaan kami ng mabuti. Pero minsan ang puno'y nasisira rin, nababakbak dahil sa katandaan, at namamatay pero nagiiwan ng marka sa mundo.
Sa huli lahat ng laro ay may hanganan, lahat tayo ay kailangan mag level up para matapos ang laro at iwan ang isang level para harapin ang susunod na pagsubok ng buhay.
You're greater that the great wall of China, You're grander than the beautiful rocks in Grand Canyon and the best thing is You're my Great-Grandmother, and you survive for 98 years. Rest in Peace Inang, We'll miss you.
~
Saturday, August 14, 2010
0
Reactions
