Ganti ng Kalikasan

Ganti ng Kalikasan

by Russel Wagan ~ Saturday, October 3, 2009

Mga magiisang linggo na ang nakalipas ng bisitahin tayo ng Bagyong si Ondoy. Alam kung masyadong "harsh" na ito ang pang una kong blog dito. Pero eto ang latest at ito ang pinaguusapan ng lahat, kung baga uso kaya ito ang napili kong ilatha dito. Sa Pagbisita ni Ondoy "We saw the best and worst in the Filipino people", bakit best? bakit worst? Best because many people helped and sacrificed their lives just to save others lives and worst dahil yung iba ay masyadong nagtake advantage sa sitwasyon na ito gaya ng pagnanakaw.

"Calamity is the best equalizer" dahil walang pinipili ang Calamidad: mahirap, mayaman, matanda, bata, artista at politisyan, lahat ay biktima, lahat ay pantay-pantay, lahat nawalan, nasiraan at nahirapan. Pero ang kaibahan ay ang mayayaman ay may ipupundar pa, ang mahirap lalong nawalan. Everyone seems to do their part as a human, as a Filipino. Walang sino-sino. Lahat tumutulong kahit di mo kilala, sa nakaraang mga araw, nakita naten ang mga bagong Bayani, mga nagsilbing anonymous. Yung mga taong di mo kilala, mga taong dati'y wala lang sa iyong buhay, ay nagkaroon ng importansya. "In times of Calamity, everyone is a Hero, everyone is a Survivor. It's like a game, yung iba to the next level, yung iba game over na".

Isa ako sa biktima, lubog ang first floor namin, buti na lang meron kaming 2nd floor para mapaglagyan ng mga gamit. Ang Mommy ko naawa sa ilang naming kapitbahay na walang ikalawang palapag ang bahay, kaya kinuha ni Mommy yung ilang mga bata at pinapanik sa aming bahay, doon muna sila hanggang tumila ang ulan. "We lost some of the things like furniture and papers, even privacy but not the love for others". Sana ganun lahat, and i think ganun nga ang aking nakikita. Kinaumagahan ng Linggo, My Dad check our businesses kung okay pa, actually it's in Tanay Rizal: the parlor and the poultry. Nagdaan siya sa Antipolo, kasi alam niya for sure doon walang baha, but instead landslide. He doesn't expect na wala siyang madaanan dahil gumuho ang ilang mga lupa at tinabunan ang daan, then he found out that 10 families died near Tanay dahil nabagsakan ng Lupa. Di siya mabalita sa news dahil mas-inuuna nilang tignan ang metro manila kesa sa other provinces near the City like Rizal. I felt lucky but at the same time pitied. Then nung nakarating ang Daddy sa vicinity ng Tanay, He was thankful na yung Parlor and Poultry was Okay but at the same time shocked sa kanyang nakita. Other establishments there are sirang-sira: Savemore, Jollibee, Chowking, Dress Stores and Other Parlors to name the few. Basag ung mga salamin and yung mga grocery ay nakakalat sa daan kaya yung iba kinukuha na lang nila, para ipakain sa pamilya, sako-sako pa, even pants galing sa RJ store ay nakakalat so yung iba kuha na lang din. I think there is nothing wrong with that.

Kahapon nag church ako sa Antipolo, nakinig ako sa Homily ni Father, at masyado ako napaisip sa isa niyang kwento: Nabasa daw niya sa Balita na may mga American Volunteers na bumisita sa mga evacuation centers at nagulat sila dahil kahit ganun daw yung situation nateng mga Pilipino, nakuha pa daw sila ngitian ng mga bata, nakiki-high five pa, kumakaway pa sa kanila at nakikipag laro. Ano daw ba ang meron sa mata ng mga batang ito at nakukuha pa nilang gumanon, nawala sa atin? ito yung question na iniwan sa amin ni Father, then napaisip ako nang matagal. Then i realize that it was "Hope". "There is Hope, we just don't notice".

Hindi lang sa atin ito nangyari, mas malala pa sa iba, Lindo sa Indonesia, Tsunami sa Samoa, approaching typhoons in Asia at nagbabantang pagputok ng Mt. Mayon. Ano pa? sabi nga nila: Now that this is happening to us, who's to blame? It's the human being. Pero wala na dapat sisihan, lahat tayo nagkasala pero meron ba tayong ginagawa?